Water en zeep

Tussen Isalo en de westkust is het erg droog, zeker in deze tijd van het jaar. Onbarmhartig voor de mens; ik snap niet dat mensen daar blijven wonen; misschien heeft het met geboortegrond te maken. Mensen zijn dagelijks bezig met het bemachtigen van water. Er zijn geen kraantjes en geen werkende putten. Sommige mensen moeten 15 km lopen om bij een rivier te komen, met op het oog vies water. Er zijn handelaren die daarop inspelen door met een vrachtwagen water uit de rivier te halen en te verkopen in de afgelegen dorpjes. Rivieren waar ook de was en de behoeften in gedaan worden. Op een gegeven moment stopte onze chauffeur en gaf een fles mineraalwater aan een moeder met kind die in het veld liepen. Hij had speciaal voor deze regio drie flessen water meegenomen om uit te delen. Toch weer paar mensen blij met deze druppels op een gloeiende plaat. Wij zijn mee gaan doen. Op plekken waar weinig mensen tegelijk het konden zien: autoraam open, fles laten zien en deze arme mensen kwamen op een drafje aangerend om de fles aan te pakken. Aangrijpend. Onze bananen ook zo achtergelaten. En een paar hotelzeepjes. Een paar dagen tevoren hadden smerig ogende kinderen gevraagd om zeep, maar wij waren nog niet zo slim geweest om die dingen in alle hotels mee te nemen (STOMSTOMSTOM!). Vanaf nu wel. Wij vazaha's, de zeepdieven.