Hotsenknotsen

Vandaag lange reisdag, niet zozeer in afstand (nog geen 200 km) maar wel in tijd (bijna 9 uur). Mijn Honda jazz was al snel vast komen zitten en Afrikaans stofrood geworden. Tussen het hotsenknotsen door waren de wasbordstukken een verademing. Maar het allerleukst waren de rivierkruisingen per bac (een soort vlot als pont). Een bac, met precies plaats voor 5 jeeps naast elkaar, meert met de lange zijde aan, sterke jonge mannen verbinden de bac met de zanderige oever met twee metalen rijplanken, waarover de eerste auto eraf kan. Vervolgens worden de rijplanken verplaatst voor de tweede auto, etc. Hetzelfde om de auto's erop te laten. Af- en opladen neemt zo'n half uur in beslag. Makkelijk is het als er al één of meer lege bacs aangemeerd zijn, want dan kunnen die als manoeuvreerruimte gebruikt worden zonder elke keer die planken te hoeven verleggen. En een brug zou nog makkelijker zijn. Maar minder leuk. Alhoewel het lachen ons een beetje verging toen onze chauffeur de oever niet op kwam. Wij stonden weliswaar veilig aan de kant (als beste stuurlui), maar in de auto bevonden zich onze spullen en een lieve chauffeur, vader van een kind van pas twee jaar. Met hulp van omstanders die blokken achter de achterwielen zetten en duwden, en met een zo te ruiken verschroeide koppeling heeft ie het toch gered. Bij een volgende oversteek reed de chauffeur het water in, gelukkig bewust, om via rijplanken alsnog op de bac te komen. Onze stoere toyotajeep kan het water in dankzij een snorkel. In Eindhoven heb ik daar weinig aan, maar hier toch wel handig.