Indrukweggend

We zitten heel wat uren in de auto, terwijl de afstanden best meevallen. De wegen zijn goed tussen de gaten door, maar er zijn heel veel gaten. Mensen maken er geld van door gaten op te vullen met scheppen zand en te hopen dat de automobilisten een briefje van 1000 uit het raam gooien. Dertig cent. Minder of meer is ook goed. De wegen zijn redelijk snel tussen de dorpjes door, maar er zijn heel veel dorpjes. Maar het rijden is geen moment saai; we doen heel veel indrukken op. De landschappen veranderen van roodstoffig-droog met baobabs, naar geel met groen savanneachtig waar je zo een giraffe zou verwachten, naar knalgroene rijstvelden zoals in Azië, naar geelbruine kale heuvels van 1400 meter hoog, en vandaag naar donkergroen regenwoud. En steeds doorspekt met dorpjes. In de dorpjes speelt het leven zich af langs de hoofdstraat. Hier in binnenland is het duidelijk wel minder arm dan aan westkust. Meer stenen huizen dan rieten hutten (die hier ook wel erg koud zouden zijn in de winter). Kraantjes ter algemeen gebruik, om de gele jerrycans te vullen. Af en toe een tv schotel. Electriciteit voor velen. Tafelvoetballen, jeu de boules. Stapeltjes met een stuk of vijf aardappelen te koop. Bergen cassave. Rijst te drogen op een zeil. Graven van een meter of zes in het vierkant met op de wanden van een meter hoog allerlei taferelen geschilderd uit het leven van de overledene. Vandaag ook een processie met een paar fluitisten erbij voor een herbegrafenis (de stoffelijke overschotten worden na poos opgegraven en feestelijk naar de echt laatste rustplaats gebracht. We stappen regelmatig uit (zodat de gids een goedkoop sigaretje kan roken) en dan maken we ook vanalles mee. Gisteren leuke ervaring met kinderen onder een brug die bonbons vroegen. Maar snoep geven we niet. Bananen naar beneden laten vallen die ze opvingen in een net, zodat het geen bananenpuree werd. Vandaag met andere kinderen Vader Jacob gezongen in een combinatie van Frans en Nederlands. Gisteren bij een rivier goudzoekers geobserveerd. Vijftig km verderop halen ze uit een diep gat/mijn zand met emmers omhoog en op de zebu-kar vervoeren ze het naar die rivierbedding om het zand te scheiden van het zwaardere goud dat erin zit, door vijzelen, zeven en wassen in zo'n schotel. Gezellig met de hele familie. Sowieso werken kinderen hier flink mee, bijvoorbeeld in steenhakkerij, water halen, hout en andere dingen vervoeren, zebu's hoeden, etenswaren verkopen, etc. Kortom, een heel ander leven hier dan in Nederland. Een ding is wel hetzelfde: in winkels en bij andere aankopen krijgt men geen gratis plastic zakjes meer. Dit uit milieuoverwegingen. Dat maakt het straatbeeld eigenlijk best netjes, zeker vergeleken bij sommige andere ontwikkelingslanden.